Wraz z rozwojem telepracy pojawiły się dwa nurty. Są ci, którzy ją odrzucają i zmuszają swoich pracowników do powrotu do biura z powodu obaw o wydajność, oraz ci, którzy nie tylko ją akceptują, ale stopniowo idą o krok dalej. Borderless Talent to trend, który zdominował rozmowy między dyrektorami generalnymi z branży technologicznej, którzy chcą przenieść pracę zdalną na wyższy poziom.
Jest to znana strategia w branży technologicznej, której rozwiązania pochodzą z Indii, Ameryki Łacińskiej, a nawet Afryki w postaci outsourcingu, ale dzięki telepracy i przejściu od konieczności posiadania biura do zatrudniania pracowników rozsianych po całym świecie, moda na Borderless Talent, czyli talent bez granic, jest najbardziej kontrowersyjną stroną tego samego medalu.
Rozwój telepracy a zatrudnianie bez granic
Kiedy globalizacja łączy się z telepracą, rozmowa nie dotyczy już miast takich jak San Francisco, Pekin czy New Delhi. Rezultatem jest eksplozja zatrudnienia, które podwoiło się w miastach takich jak Bukareszt, Kapsztad czy Nairobi, wypierając tradycyjne centra technologiczne, gdzie firmy poszukiwały talentów.
W poszukiwaniu łagodniejszych przepisów prawa pracy i większej efektywności kosztowej firm, poszukiwanie pracowników, którzy mogą pracować zdalnie ze swojego kraju, czasami nawet asynchronicznie, wydaje się kluczem nie tylko do stworzenia bardziej konkurencyjnych i tańszych zespołów, ale także do zapewnienia ciągłości pracy przedsiębiorstwa przez całą dobę.
Co więcej, w obliczu regulacji dotyczących warunków pracy i spowolnienia wpływu, jaki technologie takie jak sztuczna inteligencja mogą mieć na nasze miejsca pracy, dla wielu z tych firm regiony takie jak Europa są mniej atrakcyjne niż sąsiednie kontynenty. Ich celem jest wykorzystanie boomu na pracę zdalną, aby osiągnąć punkt, w którym wybierając między szybkością, jakością i niską ceną, nie będą musiały wybierać w ogóle.